Een plaatselijke gezondheidsdienst en een ziekenhuis in Italië verlenen gezamenlijk aan een privaatrechtelijk ziekenhuis (Sacro Cuore) de opdracht om gedurende drie jaren een bepaald geneesmiddel gratis aan negen regionale openbare ziekenhuizen te leveren. Sacro Cuore ontvangt een bedrag van € 700.000,- om de kosten van levering van het geneesmiddel te dekken. De 9 ziekenhuizen betalen een vast bedrag van € 180,- per verzending. Het Hof van Justitie concludeert dat er een overeenkomst is gesloten waarbij Sacro Cuore zich heeft verbonden het geneesmiddel gratis te vervaardigen en te verstrekken aan de ziekenhuizen in ruil voor het bedrag van € 700.000,- en de betaling van € 180,- per verzending door de ziekenhuizen (Arrest HvJ EU 18 oktober 2018, C-606/17, Sacro Cuore, ECLI:EU:C:2018:843). Het Hof oordeelt dat een overeenkomst als deze waarbij een ondernemer zich ertoe verbindt een product te vervaardigen en te leveren aan meerdere overheidsdiensten in ruil voor een financiering die volledig bedoeld is om dit doel te verwezenlijken, onder het begrip overeenkomst onder bezwarende titel in de zin van de richtlijn valt (in de uitspraak nog richtlijn 2004/18). Ook al worden de kosten voor het vervaardigen en het leveren van dit product niet volledig gedekt door die financiering of door de leveringskosten die aan de overheidsinstantie kunnen worden aangerekend. De opdracht had aanbesteed moeten worden. Uit de uitspraak volgt dat een subsidieverlening in combinatie met een uitvoeringsovereenkomst waarin de subsidieontvanger verplicht wordt de gesubsidieerde activiteit uit te voeren, ook een overheidsopdracht is die aanbesteed moet worden overeenkomstig de Aanbestedingswet 2012.
Wil je meer weten over het onderscheid tussen subsidie en inkoop? Schrijf je hier in voor de workshop op 10 september 2019 in La Vie, Utrecht.